Szarady

bo w gruncie rzeczy jej nie ma. Hamsun umieścił w „Szaradach” naprawdę barwne grono ludzi i dał im wolną wolę, a dzięki temu dał czytelnikowi możliwość obserwowania ich ludzkich reakcji – ta uproszczona proza w połączeniu z licznymi symbolami i metaforami zgrała się idealnie; a przede wszystkim dostarczyła mi mnóstwo frajdy. Nagel. Nieobliczalny, maniakalny i do przesady śmiały facet, który bez przerwy balansuje między rozpaczą a czymś w rodzaju ekstazy. Przede wszystkim jest to niezwykle ciekawa postać, która łączy w sobie wiele sprzeczności. Potrafi być czarujący i wylewny, żeby po chwili stać się outsiderem, pojawiającym się tylko po to, by odegrać jemu tylko znaną rolę w sytuacjach towarzyskich. Nagel jest niestabilny w swojej nieprzewidywalności, uzależnia (nie żartuję, nie mogłam się oderwać od tej książki głównie przez niego). Nagel ucieleśnia ten typ głównego bohatera, którego brutalna szczerość szokuje i który swoim odmiennym sposobem patrzenia na świat łamie konwencje społeczne, zaburzając tym samym światopogląd wszystkich wokół. Jego rozmówcy czują się nieswojo i niewygodnie, a jednocześnie są zaintrygowani, oszołomieni i oświeceni. Czy to niekonwencjonalne zachowanie spowoduje społeczne wyzwolenie i oświecenie, czy też doprowadzi do społecznego upadku? Dla mnie jest to opowieść o współczesnym człowieku – zagubionym, zdezorientowanym, błyskotliwym, nieudolnym, irracjonalnym i autodestrukcyjnym. Hamsun opowiada swoją historię z liryzmem i psychologiczną eksploracją, a to bardzo skojarzyło mi się z epoką romantyczną. Można interpretować tę powieść w dowolny sposób. Jest to rodzaj lustra, które trzymane pod różnymi kątami pokazuje zupełnie inne obrazy; możemy przejrzeć w nim każdy aspekt naszego ja. To powieść o ludzkim wnętrzu, tożsamości i rozbieżności tego, co w sobie kryjemy. Czułam się tak, jakbym czytała mieszankę Hessego i Manna, bardzo fajna rzecz.