W północnym lesie

miejscu. Daniel Mason opowiada tę historię niezwykle poetyckim, a równocześnie bardzo precyzyjnym językiem, tworząc jednocześnie zbiór różnych form literackich. Znajdziemy tu wiersze, listy i opowiadania, wszystkie splecione jednym, wyjątkowym miejscem: żółtym domem. Na początku poznajemy parę zakochanych, która ucieka z purytańskiej kolonii w Ameryce Północnej, znajdują oni schronienie w niepozornej, małej chatce. Nie mają pojęcia, że to miejsce w przyszłości odegra tak ważną rolę dla tylu osób. Mijają lata, zmieniają się pokolenia, a w domu pojawiają się kolejni mieszkańcy. Były żołnierz zakłada wokół niego sad i hoduje wspaniałe jabłka. Siostry bliźniaczki żyją tu nierozłącznie, pozostając razem, nawet po śmierci. Nieszczęśliwie zakochany artysta będzie stara się odnaleźć spokój i ukojenie. Dom przyjmuje kolejne zaginione osoby i ich historię, nie ocenia, po prostu jest i przynosi ukojenie i daje schronienie wszystkim, którzy tego potrzebują.  “W północnym lesie” to niezwykle głęboka, refleksyjna, pięknie napisana historia domu i przede wszystkim ludzi. Autor zaskakuje różnorodnością form i historiami, każda ma coś w sobie i niesie za sobą coś zupełnie innego. Dzięki temu Daniel Mason tworzy cudowną, unikatową opowieść, która na długo zapada w pamięć.

o ludziach, ale tak faktycznie to jest o lesie i żółtym domu, o naturze, jej sile, która potrafi zaskoczyć. Choć to proza, to zdaje się mieć poetycki wymiar. Tyle emocji i wrażeń kryje się tuż pod powierzchnią, tętni wprost od uczuć. Słowo delikatne, barwne i subtelne, które potrafi uderzyć z siłą wodospadu. Ludzkie losy splatają się z mijającym czasem, przenikają z tym co wokół. Świat trwa, a człowiek przemija... jednak czy do końca? Ileż w tej powieści odkrywa się pytań, ileż rzeczy wartych przemyślenia. #danielmason zabrał czytelnika w miejsce wyjątkowe. Słowo maluje tu niezwykłe obrazy, które przenikają się z naszą wyobraźnią. Tchnął życie w mury domu, dał pozwolenie na oddech i własną niezależność. Pozwolił mu stać się jednym z bohaterów, bo w wyścigu o pierwszeństwo w tej historii walczy z naturą, która ma swoje do przekazania. Jakie to było niezwykłe spotkanie, zaskakujące i refleksyjne. Ta książka ma moc zatrzymywania czasu. Muszę się tu posilić stwierdzeniem użytym przez @tylko.skoncze.rozdzial to literacka perełka, a takie to wiecie #wartojakpieron