Wszystko zostaje w rodzinie

bezpowrotnie ofiaruję im sen wieczny i łza mi nie popłynie los ich już bezpieczny we mgle się rozpłynie w ramy obraz ujęty w nim w walizce dziewczynka on tak spokojny i piękny! tak mała ta okruszynka dziecięce ciałka w walizce upchnięte dusze maleńkie od życia odepchnięte szansy im nie dano! oddech odebrano! tam ciemno tak tam, na strychu dom ich wytchnienia cisza i szept melodii spoczynku i zapomnienia nieopowiedzianej historii i krzyk cichy cierpienia „Uratuję ich z tego strychu". Ten dom jest mną. Częścią przeszłości. Żyje w mnie. A ja w nim. Cząstką każdą we mnie tkwi. Pamiętam. Czuję wciąż. Pamiętam, że tam był pokój. Mama była. I tata. Były dzieci też. O pomoc wołały. Cichutko. A potem znikały. Szybciutko. I strych tam był. I walizki. I strach tam żył. Tak mi bliski. Rdzeń tego, co złe zostaje w rodzinie. Będzie w niej tkwił. I nigdy już nie przeminie. To mrok, który dziecko otacza. To ciemność, która je czernią osacza. I napełnia nią duszę. Aż się wylewać z niej będzie i sączyć. Aż w ciepłym ciele zatopią się dłonie. Wtedy spokój nastanie. Obrazy przed oczami tak złe! Bez miłości. Bez bezpieczeństwa. Dzieciństwo utkane z przerażenia. Z lęku i niezrozumienia. Jak duszę nawiedza złe wspomnienie. Tak rodzi się pragnienie. By te ciałka małe, tak ciepłe i nieśmiałe. Od bólu uratować. Przed światem je schować. Tu wszystko drży pięknie. Czuję mocno tę książkę. A wszystko wokół się skrzy cudnie. Skóra cierpnie, a pod skórą dreszcze. Serce kraje się z bólu. A dusza krzyczy. Tu zło ma niewyobrażalną moc. Licho nie śpi. Skubie i dłubie. Ciągnie i kusi. Rodzi się i przenika wszystko. Pokolenia. Spojrzenia. Każdy zakątek duszy i głowy pochłania. Ta historia zostanie ze mną i we mnie na długo. Czytajcie. Czujcie. Bierzcie z niej emocje. Warto.