Astrohaj. Jak dotknąć kosmicznego pyłu?

z dalekiej galaktyki, zlokalizowanie i zbadanie której wprawia w zakłopotanie astronomów, astrofizyków, astrobiologów oraz innych poważanych naukowców, dumnie opatrujących swą profesję przedrostkiem astro, co w połączeniu z hajem, o czym mowa w tytule pozycji ze zdjęcia, w pełni oddaje efekt odlotu autora w kosmos, pełnego przedziwnych ciał niebieskich. Tym ostatnim poświęcono sporo uwagi, począwszy od genezy ich powstania poprzez budowę aż po cechy szczególne, napędzające ludzką wyobraźnię do tego stopnia, by pozornie absurdalne pomysły przekuć w biznes, czego dowodzą zalążki kosmicznej turystyki na czele z zaskakującym Elonem Musk, zagadnienia z zakresu prawa kosmicznego oraz związane z jego obowiązywaniem problemy, w tym pewien spór sądowy o zapłatę kosztów parkowania obiektu NASA na przywłaszczonym przez amerykańskiego obywatela fragmencie innego ciała niebieskiego. Czytając o powyższym, jak również o innych poruszonych książką kwestiach, trudno powstrzymać się przed wybałuszeniem oczu i rozdziawieniem ust. Fred Watson przekonuje jednak, że wszechświat skrywa o wiele więcej tajemnic niż może Nam się wydawać, a sam człowiek pozostaje w nim drobinką, choć o ego znacznie większym niż cała galaktyka, co w „Astrohaju” słusznie wyśmiano, zwracając uwagę na skutki ludzkiej działalności, za które ponosimy i nadal będziemy ponosić dotkliwe konsekwencje, albowiem planeta Ziemia wciąż się nagrzewa. Czytanie książki Freda Watsona przypomina dziecięcą przygodę z pasjonującą, a nawet zakazaną pozycją gdzieś pod kołdrą, pochłanianą późną nocą w największej ciszy, tak aby mama lub tata nie przyłapali Nas na niespaniu. Mimo że rodzicielska kara często okazuje się dotkliwa, tak warto zaryzykować i przenieść się daleko poza ziemski glob, by poznać oraz zrozumieć odwieczne, a zarazem niezmienne reguły początku i końca wszechświata, na które człowiek nie ma żadnego wpływu.