Opowiedz mnie na nowo

rzeczywistość, którą znamy, pojawia się cienkie pęknięcie. Patrzymy przez nie na inny świat, obcy i niesłychany, całkiem inny od tego, po którym stąpaliśmy dotąd, i wtedy postanawiamy, że pora krok po kroku zacząć go badać." Macie czasem tak, że bardzo chcecie przeczytać książkę, bo wydaje Wam się, że będzie świetna, ale już w trakcie czytania czujecie, że tu jednak big love nie będzie ? Niestety tak miałam z "Opowiedz mnie na nowo" A. Gardaś. Książka mnie przyciągała całą sobą, ale w pewnym momencie miałam takie... hm... no tu flow między nami nie będzie. Ale zacznijmy może od początku. "Opowiedz mnie na nowo" to historia o Kaju, który kocha słowa. W sumie nie kocha, a wierzy w ich moc. Nauczyła go tego jego ukochana babcia, która całymi dniami przelewała na niego swoją pasję do baśni i do ich opowiadania. Teraz gdy jej zabrakło, całe dnie spędza w szpitalu czytając i opowiadając innym baśnie. Pomaga im w ten sposób lepiej przeżyć pobyt w szpitalu. Sam jeden jest bardzo zagubiony, od dłuższego nie wie jak powinien przeżyć swoje życie, poszukuję dla siebie odpowiedniej historii, która pomoże mu zrozumieć i przeżyć jego życie. Pewnego dnia poznaje Tristana, który nie widzi - czuje, że to jest właśnie przełom w jego życiu. Z dnia na dzień, gdy przebywa razem z chłopakiem czuje, że odżywa, że wie po co żyje. Tylko czy Tristan czyje to samo ? Czy Kaj i Tristan napiszą swoją baśń ? Historia jest bardzo piękna, ale też i smutna, nawet trudna, bo porusza bardzo ważne i bolesne tematy. Ten temat dodatkowo podkreśla fakt, że cała fabuła dzieje się w szpitalu. Chwyta za serce i nie puszcza, jednak fabuła jest łatwa do rozszyfrowania i chyba to mnie za bardzo do niej nie przekonało. Trochę irytował mnie Kaj, ale do końca nie potrafię powiedzieć czym, czy sobą, czy swoim strachem. To jest dla mnie dziwne, bo sama nie należę do odważnych osób i raczej powinnam się z nim utożsamiać. Czegoś zabrakło by przekonać mnie do książki, może spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Jednak mimo wszystko polecam żebyście sami się przekonali co myślicie o książce.

by ulżyć im w cierpieniu. To tu poznaje niewidomego Tristana, który może zapoczątkować nową baśń - taką, która rozegra się w życiu Kaja. Jeśli szukacie historii, która złamie Wam serduszka, trafiliście idealnie. Bo baśń Kaja i Tristana to opowieść o przyjaźni i miłości, o umieraniu i życiu, o radzeniu sobie z żałobą i radzeniu sobie z dorastaniem. O odwadze i strachu, poszukiwaniu samego siebie i niesprawiedliwości, którą serwuje nam życie. To też jedna z najpiękniej napisanych książek, jakie czytałam - zapisana pełnymi polotu i wdzięku zdaniami, które łapią za serduszko i nawiązująca do baśni, które zostały tu zachwycająco wykorzystane. Choć nie ukrywam, że czasami wydawała mi się nieco zbyt wydumana. Takie samo uczucie towarzyszyło mi, gdy czytałam dialogi między bohaterami - ich rozkminy były dla mnie momentami zbyt pretensjonalne, jakby za bardzo starali się sprawiać wrażenie wyjątkowych. Nie mogę też do końca jednoznacznie odnieść się do głównego bohatera. Z jednej strony Kaj jest dobrze przemyślaną i świetnie wykreowaną postacią - unikalną, zapadającą w pamięć i ciekawą. Z drugiej strony czasami zupełnie go nie lubiłam, wydawał mi się zapatrzony w siebie i swoje problemy, szczególnie gdy chodziło o jego przyjaźń z Paulą, która wydawała się taka sztuczna. Ostatecznie to na pewno opowieść warta poznania, wzbudzająca cały ogrom emocji i wymagająca pokaźnego zapasu znaczników, żeby zachować na zawsze wszystkie te piękne zdania. Ale dla mnie to też książka, w której czasem coś zgrzytało.

tytułowi pięknego, poetyckiego stylu pisania. Jest to zdecydowanie pozycja dla osób kochających cytaty, poezję i metafory. Jednak czy ta forma opowiadania historii była dla mnie okej? Powiem szczerze, że gubiłam się w akcji i utrudniało mi to czytanie. Z bohaterami nie dałam rady się jakoś związać, nie byli oni niesamowicie wykreowani, ale równocześnie też nie byli nijacy, ale tak czy siak, nie pałam do Kaja i Tristana szczególną sympatią ( Kajetan często działał mi na nerwy ) 🤷‍♀️ Co do ich relacji i wątku romantycznego… działo się to na pewno za szybko, ZDECYDOWANIE za szybko. Poza tym ta znajomość i uczucia były płytkie, bez wyrazu, jedynie podobał mi się wątek poznawania siebie poprzez dotyk, ponieważ Tristan jest osobą niewidomą. Fabuła jest piękna, a zakończenie miało wywołać we mnie płacz. Ku mojemu niezadowoleniu, łez nie było. Tak naprawdę od samego początku wiadomo jak historia się potoczy i zakończy, nie ma wielkiego zaskoczenia i złamanego serca na pół, wszystko opiera się na schemacie wielu innych książek. Fragmenty mówiące o braku tolerancji wśród ludzi, dotyczącej obojętnie czego; orientacji, wyglądu, były jak najbardziej na plus. Podsumowując, przejście przez całą książkę było dla mnie dosyć… męczące. Chciałam jak najszybciej dobrnąć do końca. Lecz wiecie, każdemu podoba się coś innego więc zachęcam do zapoznania się z innymi recenzjami, może jednak okaże się to czymś dla was? ★★/5

ale też ukazuje siłę ludzkiej wyobraźni i potęgę opowieści. To opowieść, która w sposób uniwersalny przemawia do czytelników, angażując ich emocjonalnie i prowokując do refleksji nad własnym życiem i rolą, jaką odgrywają w nim relacje z innymi ludźmi. Opowieść o odwadze, miłości i sile słów, które potrafią leczyć rany i odmieniać życie. Powieść prezentuje historię dziewiętnastoletniego, nieakceptującego siebie Kaja, który spędza dni w szpitalu, dzieląc się baśniami z pacjentami. To właśnie w tej pełnej cierpienia i trosk rzeczywistości Kaj odnajduje swoje powołanie – w opowiadaniu, które przynosi ukojenie innym, choć sam wciąż szuka sensu swojego życia. Kaj to postać, która mimo swojej młodości i trudności, z jakimi musi się zmagać, emanuje odwagą i determinacją. Jego codzienne działania, polegające na opowiadaniu baśni pacjentom szpitala, stanowią nie tylko formę pomocy innym, ale także sposób na odnalezienie własnej drogi i sensu życia. Ta delikatna równowaga między altruizmem a własnymi potrzebami sprawia, że Kaj staje się bohaterem, z którym czytelnik łatwo może się utożsamić i którego losy śledzi z zainteresowaniem. Spotkanie Kaja z Tristianem to moment przełomowy, który w sposób nieoczekiwany zmienia bieg ich życia. Relacja między bohaterami rozwija się w sposób naturalny i przekonujący, pozostawiając czytelnika z uczuciem głębokiego wzruszenia i nadziei. Motyw mlm, choć istotny dla fabuły, jest potraktowany w książce bardzo subtelnie, co pozwala czytelnikowi skupić się na istocie relacji między bohaterami, niezależnie od ich płci czy orientacji. Język użyty w powieści jest wyjątkowo piękny i malowniczy, co sprawia, że pochłaniamy każde kolejne słowa z zachwytem i łatwością, jednocześnie przenosząc się w baśniowy świat, który autorka tak umiejętnie kreuje. Krótkie rozdziały sprawiają, że lektura jest dynamiczna i trzyma w napięciu, prowadząc czytelnika przez pełną wzlotów i upadków emocjonalną podróż. Dodatkowym atutem książki są nawiązania do baśni i wspomnienia o babci Kaja, które dodają powieści autentyczności. Baśnie, które tworzy Kaj, stają się nie tylko ucieczką od rzeczywistości, ale także formą wyrażenia jego marzeń i pragnień oraz sposobem na ocalenie wspomnień o ukochanej babci. „Opowiedz mnie na nowo” to queerowa powieść nie tylko o miłości i poszukiwaniu tożsamości, ale także o sile słów i magii baśni, która może zmienić życie. To lektura, która porusza serce i umysł, pozostawiając czytelnika z uczuciem głębokiego wzruszenia i refleksji nad własnym życiem. Gorąco polecam 🤎

da Wam o sobie zapomnieć. Kaja poznajemy na krótko przed tym, jak traci najważniejszą osobę w swoim życiu - babcię, która otwierała przed nim świat, opowiadając mu baśnie, a której on sam tuż przed jej odejściem czytał spisane przez nią wcześniej utwory. Zachęcony przez szpital efektami swoich działań Kaj charytatywnie zaczyna opowiadać baśnie innym pacjentom, kiedy to poznaje przystojnego Tristana. Chłopak momentalnie traci dla niego głowę, nawet po tym jak okazuje się, że nowy pacjent jest… niewidomy. Jak rozwinie się znajomość nastolatków? Ta książką przeszyła nas na wskroś, od samego początku pochłonęła w całości, przemieliła i sponiewierała, budząc wiele emocji. Cała historia jest bardzo eteryczna, a przewijająca się przez kolejne strony symbolika nie daje o sobie zapomnieć. Chopaki poznają się i odkrywają przed sobą kolejne karty na właściwy dla siebie sposób. Tristan nie jest osobą niewidomą od urodzenia, traci on wzrok niedługo przed poznaniem Kaja, który od momentu ich pierwszego spotkania staje się jego oczami do czytania książek, spacerów po lesie czy po prostu postrzegania świata. Szybko przekonujemy się, jak bardzo uduchowiony jest Tristan, jak dużo stara się czerpać z otoczenia oraz jak wpłynie on na samorozwój Kaja, którego życie również nie oszczędziło - choruje on od urodzenia na rzadką chorobę, na dodatek wychowują go rodzice zastępczy, a otoczenie dało mu popalić w związku z jego orientacją. Relacja z Tristanem pozwoli mu jednak spojrzeć na życie z innej perspektywy. Powieść stylem przypomina trochę połączenie “Zakochaliśmy się w nadziei” oraz “Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata”, więc jeśli te książki wywarły na Was wrażenie, to “Opowiedz mnie na nowo” będzie dla Was pozycją obowiązkową, która na pewno nie zawiedzie.

która swoją siłą pokonałaby niejedną przeszkodę. Czytanie jej było jak wspinanie się na klif by chwilę poźniej upaść. Jednak swoją wyjątkowością sprawiała, że wciąż na nowo będziemy chcieli się wspinać by móc raz jeszcze znaleźć się w tym świecie. W świecie, który został stworzony przez Kaja i Tristana. W ich własnym świecie. Który mimo iż przepełniony bólem i smutkiem wciąż był najpiękniejszym miejscem w wszechświecie. Autorka stworzyła historię, która na długo zostanie w sercach czytelników, która sprawi, że inaczej będziemy postrzegali pewne sprawy, która sprawi, że zakochacie się i nie będziecie gotowi na jej koniec. Baśnie - magiczne krainy, niezwykłe stworzenia i szczęśliwe zakóńczenia. Można opowiadać ją wciąż na nowo, na różne sposoby. Jednak, czy baśń stworzona przez bohaterów również zakończy się szczęśliwym zakończeniem? Czy może jednak nie wszystkim jest ono pisane? Bohaterowie sprawią, że będziecie się wzruszać a później uśmiechać przez łzy bo są chwile, które nawet w obliczu największej tragedii wywołują uśmiech na twarzy. Gdybym miała oceniać ją w gwiazdkach dałabym nieskończenie wiele na 5, tak jak nieskończona była miłość Kaja i Tristana. [sᴌᴏᴡᴀ, ᴋᴛóʀʏᴄʜ ɴɪᴇ ᴡʏᴘᴏᴡɪᴇᴍ ʙęᴅą ʀᴏsɴąć ᴏʙᴏᴋ ᴍɴɪᴇ. ᴢᴀᴍɪᴇɴɪą sɪę ᴡ ᴋᴡɪᴀᴛʏ, ᴀ ɪᴄʜ ᴘʏᴌᴋɪ ᴘᴏғʀᴜɴą ᴋᴜ ɴɪᴇʙᴜ, ʙʏ ᴢ ᴅᴇsᴢᴄᴢᴇᴍ sᴘᴌʏɴąć ɴᴀ ᴢɪᴇᴍɪę...]

wyjątkowych imionach. Kaj to chłopak z głową w baśniach i sercem pełnym dobroci, bezinteresowności, ale również niepewności. Tristan jest jakby człowiekiem wyjętym z innej epoki, a z drugiej strony potrafiącym zobaczyć w Kaju więcej, niż ludzie z jego otoczenia. Z początku połączyły ich baśnie. A potem dużo więcej. „Opowiedz mnie na nowo” może wydawać się niepozorna, ale zawiera trzy ciężkie tematy: choroba, adopcja i nietolerancja. Ogólnie dużo ciężkich tematów, jak na jedną powieść powiedziałabym nawet, że przytłaczająca. Jednak Kaj jest bohaterem, który nie pogrąża się w smutku, a czytelnik może mieć pewność, że chłopak sobie poradzi. „Poradzi” – po prostu nauczy się żyć z bólem, któremu nie zaradzi żaden cud farmakologii. Najbardziej spodobał mi się poetycki styl pisania osoby autorskiej, a podczas lektury zrobiłam więcej oznaczeń niż przy innych lekturach. Podczas, gdy Kaj z taką miłością opowiadał o zbiorze baśni „Baśniotece” swojej babci, ja uznałam „Opowiedz mnie na nowo” za „Mądrotekę”, bo jest nie tylko przepełniona pięknymi myślami, lecz przede wszystkim drogowskazami, przesłaniami dla każdego – szczególnie jednak dla osób młodych, dopiero wybierających swoją życiową drogę (#newadult). Jeśli chodzi o odczuwalne przy lekturze emocje, porównałabym je do sinusoidy. Czasami myślałam, że książka stanie się najlepszą pozycją tego roku, a kiedy indziej nie mogłam wczuć się w przeżycia bohaterów. Nie wylałam przy książce łez, a oczekiwałam takiego odbioru książki przez moją duszę. Cóż, wydaje mi się, że opowieść nie trafiła w moje słabe punkty, jednak trafiła do mojego serca i tam już pozostanie. Wersja limitowana pachnie lasem, wiecie? Jednak nawet wydanie podstawowe czymś pachnie. Dla mnie szczerą miłością, a dla Was? Przekonajcie się sami. Polecam jedną baśni, jeśli: - upływający czas jest dla ciebie niczym zły wilk z Czerwonego Kapturka, - jesteś rycerzem, który czeka w wieży, aby uratowała go księżniczka, - czujesz się w społeczeństwie jak te trzy niedźwiadki, co zostały okradzione przez Złotowłosą. I pamiętajcie – to wy piszecie swoją własną baśń. A właściwie to ona pisze Was. Ada

jeśli chodzi o książki to nasuwa mi się pytanie, czy lubicie baśnie? Jak tak to jakie ? Chętnie poczytam o tym ,wiec dajcie znać w komentarzu. Jeżeli jesteście ciekawi skąd to pytanie ,zapraszam was do recenzji. Dziewiętnastoletni Kaj wierzy w moc słów. Całe dnie spędza w szpitalu, opowiadając pacjentom baśnie, by mogli stać się ich bohaterami i pokierować własnym losem. Sam jest jednak zagubiony i wciąż szuka dla siebie opowieści, która nadałaby sens jego życiu. Gdy poznaje niewidomego Tristana, czuje, jakby jego stopy skręciły nagle na ścieżkę, o której istnieniu nawet nie wiedział. Czy nowopoznany chłopak wypowie słowa, których Kaj jeszcze nigdy nie usłyszał? I czy gdy wszystko zacznie pokrywać popiół, te słowa wystarczą, by ruszyć przed siebie i mimo wszystko pisać swoją baśń? Ależ to była piękna, komfortowa i wzruszająca opowieść. Pierwszy raz zatopiłam się w książce z motywem men love. Książka rozgrywa się głównie w polskim szpitalu ,gdzie młody chłopak próbuje odnaleźć swoje wewnętrzne ja. Czuje się inny , odepchnięty, niezrozumiany i tylko baśnie, które kocha dzięki babci dają mu ukojenie. To historia pełna sentencji, cytatów, pięknych myśli. Lekki i niewymuszony styl sprawia ,że choroby, śmierć i przytłaczający szpital nie jest czymś co nas "zdołuje". To pozycja, która daje nadzieję, koi serce i pokazuje, że bratnią dusze odnajdziesz wszędzie. - Baśnie są jak ludzie - powiedziała kiedyś babcia podczas czytania mi tej książki. – Ich historie przeplatają się ze sobą, opowiadają się sobie nawzajem, ciągle na nowo. Kiedy je czytam, zmieniam jakiś fakt tu czy tam, ale początki i zakończenia są mniej więcej zawsze takie same. Najpierw ktoś był, urodził się, zaczął się stawać, a potem uczył się żyć, aż wreszcie już żył, najlepiej długo i szczęśliwie. - I umierał? - zapytałem. - Tak, ale przed śmiercią żył. " Kiedy tylko sobie o niej przypominam buzia mi się uśmiecha i łezka w oku kręci. To pierwsza w tym roku książka, która dała mi wiele radości i komfortu z czytania.

Kajetanie oraz Tristianie, którzy poznają się w szpitalu. Oboje wciąż poszukują czegoś, co nada sensu ich życiu. Tylko tyle mam zamiar powiedzieć, jeśli chodzi o fabułę, ponieważ uważam, że jest to historia, z którą trzeba skonfrontować się samemu i stawić czoło emocjom, które przekazuje nam "Opowiedz mnie na nowo", choć nie zawsze będą one przyjemne. Jest to historia trudna, bowiem porusza wiele bolesnych tematów, natomiast robi to w sposób umiejętny i zdecydowanie zachęca czytelnika do brnięcia coraz dalej w historię chłopaków, mimobólu, który czujemy wraz z bohaterami. Powieść jest pełna pięknych cytatów, więc jeśli jesteście fanami adnotowania inspirujących cytatów w książkach - to coś dla was. Bajkowa narracja, emanująca energią lasu, tak bardzo, iż niemal da się go poczuć jest czymś, co pozostanie w mojej pamięci bardzo długo. 4/5☆

wszystkie recenzje, które w większości były pozytywne. Pierwsza połowa książki była świetna, strasznie mi się podobała i nie mogłam oderwać się od czytania. Później jednak zaczęły się schody. Miałam trochę wrażenie, że książka stoi w miejscu, a jak już się rusza to nagle mamy straszny przeskok czasowy, którego nie lubię. W jednym akapicie mamy lato, a w kolejnym jesień. I niby się cieszyłam że opowieść idzie do przodu ale właśnie w takich momentach trochę nie miałam okazji związać się z bohaterami. Emocje, dialogi i wzmianki o baśniach były tak prześlicznie napisane! Jeśli ktoś kocha, jak ja, takie bardziej poetyckie, głębokie książki, to ta na pewno taka jest. Z plusów zaliczę również krótkie rozdziały! W tej historii na pewno niczego mi nie brakowało i nic bym nie dodała, za to wydaje mi się że gdzieś w drugiej połowie mieliśmy za dużo opisów, za mało dialogów, ale to moje odczucia bo po prostu kocham książki z dużą ilością rozmów! Czy sięgnęłabym po tą książkę jeszcze raz? Tak. Czy polecam? Tak, ale nie każdemu, bo ktoś kto kocha książki akcji, nie polubi się z przepiękna historią z głębokimi opisami uczuć haha <333 [ współpraca recenzencka z wydawnictwem ]

wciągnęlam się w akcję między bohaterami. Gdy zaczynałam czytać nie mogłam się oderwać i pragnęłam jeszcze bardziej poznawać historię Kaja i Tristana 🫶🏻 Nie sądziłam, że aż tak ta książka mi się spodoba bo końcowo oceniłam ją na 4,5 na pięć gwiazdek ⭐ W książce znajdziemy motyw mlm (men love men), który został w niej przepięknie przedstawiony ❤️ Zakochałam się w bohaterach i ich relacji od samego początku 🌿 Bardzi podobały mi się nawiązania do baśni w tej książce. Rozczuliły mnie również wspominki o babci Kaja, która była cudowną kobietą ale niestety zmarła 🥺 Tak jak wspominałam, książka została napisana przepięknym i przyjemnym stylem, który urzekł mnie od pierwszych stron ❤️‍🩹 Lekturę czytało się bardzo szybko dzięki krótkim rozdziałom (miały około 5-7stron) ✨ Podobała mi się relacja głównego bohatera Kaja ze swoją przyrodnią mamą 🩷 Od samego początku podobało mi się również nastawienie chłopaka to ludzi chorych, leżących w szpitalu, którym czytał baśnie. Było to bardzo urocze 🥹 Z całą pewnością muszę częściej sięgać po tego typu pozycje bo coś czuję, że chyba odkryłam kolejny rodzaj książek, które mi się podobają 💞 Z całego serduszka polecam wam tą książkę. Jeżeli szukacie czegoś napisanego przepięknym, baśniowym i przyjemnym językiem to sięgnijcie po ,,Opowiedz mnie na nowo" 🌲 [współpraca barterowa z @weneedyabooks]

wolontariusz. Pewnego dnia poznaje niewidomego Tristana. Ich więź jest piękna, niezwykła i poruszająca. Mimo wszystko ich relacja przeplatana jest z ogromnym bólem zarówno Kajetana jak i Tristana. Na samym początku nie wiedziałam, że będę płakać. Zapowiadało się na refleksyjną książkę ale nie tak bolesną jak była. Może zwiodły mnie nawiązania do literatury (Kochanowski, Mickiewicz, Tristan i Izolda, Werter) ale naprawdę nie spodziewałam się co się stanie. Zaspojlerowałam sobie zakończenie sprawdzając ile stron ma książka (😭). Mimo wszystko ryczałam jak bóbr. Kaj wprowadza nas w swoje życie opowiadając o śmierci bardzo bliskiej mu osoby. Sam Kaj im dalej w las tym więcej odsłaniał się przed czytelnikiem ale również Tristanem. Tak bardzo chciałabym przytulić obu, strasznie mocno przeżywałam z nimi. To jak osoba autorska przedstawia cały ten ból ma w sobie coś poetyckiego ale też realistycznego. Po skończeniu książki nie wiedziałam co z sobą zrobić. [Współpraca barterowa]

przekazem. Jest ona napisana z poetycką nutą ,momentami wydawało mi się ,że czytam cudowny wiersz. Ta opowieść przedstawiona przez A. Gardasia nie była o typowej ,często spotykanej tematyce ,poruszyła wiele różnych a za razem trudniejszych tematów. Uważam ,że można z niej wiele wyciągać ,choćby dużo dobrych wartości ukazanych na przykładzie życia Kaja. Historia była piękna i choć to nie jest książka z motywami ,które często czytam ,to i tak zdecydowanie sądzę ,że jest ona godna polecenia. 3,75/5

(może nawet z realizmem magicznym), której akcja dzieje się w samym sercu natury. A zamiast tego dostałam wzruszającą historię o pierwszej miłości, której akcja dzieje się głównie w szpitalu, w której słowa mają ogromną moc. Czyli połączenie, które mi by nie przyszło do głowy, ale wyszło świetnie 🫶🏾 Kaj od zawsze czuł się inny. Jest nastolatkiem o genetycznej chorobie, przez którą jego twarz wygląda inaczej. Jest gejem. Jest chłopcem, który właśnie stracił ukochaną babcię, która wprowadziła go w świat baśni. Aż pewnego razu poznaje Tristana - niewidomego chłopaka, który pojawia się w szpitalu. Który także wydaje się być inny, ale Kaj znajduje z nim wspólny język. I to właśnie język gra w tej książce ogromną rolę. Pojawia się mnóstwo myśli głównego bohatera, z którymi się utożsamiałam. Zaznaczeń mam mnóstwo. I momentami bardzo młodzieżowe słowa wybijały mnie z rytmu, jednak książka szybko wracała do nowych przemyśleń i mocy słów. To idealna pozycja dla osób, które chcą zacząć swoją przygodę ze wzruszającymi książkami. Jeśli nie czujecie się gotow* na „Zakochaliśmy się w nadziei” czy „Oskara i Pani Różę” to ta książka może być idealnym początkiem do tego rodzaju literatury. I to nic dziwnego, jeśli uronisz łzę. Takie książki po to są ❤️ Współpraca recenzencka z wydawnictwem

bohaterami i pokierować swoim losem. Sam jednak nie może znaleźć dla Siebie opowieści, która nadałaby sens jego życiu. Poznaje niewidomego Tristana, czuje, jakby nareszcie znalazł cel, do którego zmierza.

Gdy zobaczyłam książkę w zapowiedziach na styczeń, wiedziałam, że ta historia to coś idealnego dla mnie. Ciężka tematyka, często bolesna to mój pewniak. Uwielbiam popłakać się przy dobrej książce. Dodatkowo motyw lasu, który uwielbiam. Jednak nie sądziłam, że historia odciśnie na mnie aż takie piętno. Książka jest bardzo komfortową pozycją z początku, jednak zakończenie rozbija na kawałki. Przyroda opisana w książce nadaje piękną głębię. Relacje między bohaterami były bardzo dobrze nakreślone i opisane. Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Bardzo dobrze napisany wątek mlm, był bardzo komfortowy w odbiorze.

Czyta się ją bardzo sprawnie, pochłaniałam rozdział za rozdziałem. Od początku buduje napięcie, tak że nie możemy odłożyć jej na bok. Zakończenie książki mnie złamało w pół, aby następnie napełnić mnie nadzieją. Myślę, że ta pozycja na długo zostanie w mojej głowie. Książka przeznaczona jest dla czytelników powyżej 16 roku życia.


ona podobna do mojej ulubionej książki czyli „Arystotelesa i Dante..." oraz książki „Zakochaliśmy się w nadziei" która także mi się podobała. Po przeczytaniu mogę potwierdzić, że ta historia jest połączeniem tych dwóch powieści. 🕶️ Motyw baśni w tej książce był przecudowny. Poruszył on moje serce i wzbudził on moją wyobraźnię i kreatywność. Najbardziej poruszyły mnie baśnie o $m!erc! - były one tak piękne i bolesne jednocześnie. 🏥 Akcja dotycząca szpitala i chorób łamała mi serce powoli ale stale. Zawsze łza mi leci na myśl o chorych i ich myślach oraz rozmowach z Kajetanem. 🌲 Relacje w tej książce są powoli i magicznie kreowane. Czuć tą aurę ich relacji. Mimo to niezbyt polubiłam się z jednym fragmentem relacji Kajetana z Tristianem. Nie byłam w stanie zrozumieć Tristiana i chyba dlatego byłam na niego chwilowo zdenerwowana. Po czasie ten gniew przeszedł w zrozumienie i ból. ✒️ Niestety zaspoilerowalam sobie ten moment zrozumienia bo gdy kartkowalam to słowo mineło mi w oczach. Przez co byłam przygotowana na to ci się stało i moje emocje były trochę mniejsze i łza mi nie poleciała - chociaż serce mi krwawiło a na końcu pękło na pół. 📄 Ta książka pachnie (dosłownie) lasem i pokazuje nam piękno życia, przyjaźni. Myślę, że długo zapadnie mi w pamięci a może kiedyś nawet do niej wrócę.

nie akceptuje własnego wyglądu. Dzieje się to przede wszystkim dlatego, że cierpi na Parry-Romberga przez co jego twarz wygląda inaczej niż większości ludzi 😕 Książka opowiada o dorastaniu i poszukiwaniu własnego ja. Kaj ukrywa przed bliskimi swoją orientację. Czuje, że nikt tak naprawdę go nie zna, ponieważ nie wie o nieodłącznej części jego życia. Spotyka się ze stygmatyzacją osób homoseksualnych co sprawia, że jeszcze bardziej zamyka się w sobie💔🏳️‍🌈 Kaj przypadkiem podczas wolontariatu trafia na niewidomego chłopaka, którego ma zaprowadzić do jego sali. Gdy chwyta jego dłoń i w jego sercu zaczyna iskrzyć💚 W książce również pojawia się nieuleczalna choroba. Możemy zobaczyć jak postępują ludzie w obliczu tragedii, którą jest diagnoza lekarzy🥼🩺 Baśnie, które Kajowi opowiadała babcia nieco różniły się od tych braci Grimm. Babcia nauczyła swojego wnuczka jak tworzyć baśnie z żyć ludzi. Jak wplatać w abstrakcyjne postacie realistyczne wątki tak, żeby opisywały rzeczywistość. W baśniotece każda postać będzie żyła wiecznie ♾️ Główny bohater odnajduje w tworzeniu baśni odskocznię od zbliżającej się matury, która ma ogromnie zaważyć na jego przyszłości 🏞️🌲

Gdy choroba dotknęła jego bliską osobę, zaczął codziennie przychodzić do szpitala i pomagać innym. Nawet gdy odeszła, on pozostał wśród pacjentów. Pewnego dnia pojawił się tam Tristian, który wytłumaczył mu swoje indywidualne, piekne postrzeganie świata. Właśnie ten, od którego biła niewyobrażalna, piękna aura, był w stanie jako jedyny naprawdę zrozumieć Kaja. "Opowiedz mnie na nowo" to piękna i wzruszająca historia, która trafi na moją półkę, jako jedna z ulubionych książek.

nowo. Chciałabym powiedzieć, że dałam tej książce pięć gwiazdek, ale ta książka jest czymś więcej. To nie jest historia, którą da się ocenić w jakiejkolwiek skali. Opowiada o Kaju, który wychował się słuchając baśni opowiadanych przez jego babcie. Teraz to on opowiada je pacjentom w szpitalu. I tam właśnie poznaje Tristiana - niewidomego chłopaka, który zmienia jego życie. Coś co najbardziej urzekło mnie w tej książce to jej prawdziwość. Emocje bohaterów są opisane tak realistycznie, że za każdym razem gdy byli smutni płakałam razem z nimi, a kiedy byli szczęśliwi - ja też. Kolejną cudowną rzeczą w tej książce jest styl pisania. Nie jest on tylko dobry czy wspaniały, jest po prostu wybitny. Opowiedz mnie na nowo jest pisana pięknym i poetyckim językiem, ale jednocześnie łatwym do zrozumienia. Wszystkie porównania i przymiotniki sprawiają, że historia Tristiana i Kaja jest jeszcze bardziej wyjątkowa. Znajdziecie w niej mnóstwo pięknych i wartościowych cytatów. Ta książka porusza wiele ważnych tematów i otwiera oczy na wiele spraw. Jest niesamowicie komfortowa i jednocześnie smutna. Ma ona specjalne miejsce w moim sercu i jestem pewna, że zostanie tam na długo Jestem też pewna, że wiele z was pokocha historię Tristiana i Kaja, bo jest to chyba najpiękniejsza powieść jaką miałam okazję czytać.

ważna. nie miałem do niej jakichś większych oczekiwań a absolutnie mnie zachwyciła.jeśli lubicie Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata" to musicie to przeczytać (jeśli nie to też musicie) 🫶

nowo. Chciałabym powiedzieć, że dałam tej książce pięć gwiazdek, ale ta książka jest czymś więcej. To nie jest historia, którą da się ocenić w jakiejkolwiek skali. Opowiada o Kaju, który wychował się słuchając baśni opowiadanych przez jego babcie. Teraz to on opowiada je pacjentom w szpitalu. I tam właśnie poznaje Tristiana - niewidomego chłopaka, który zmienia jego życie. Coś co najbardziej urzekło mnie w tej książce to jej prawdziwość. Emocje bohaterów są opisane tak realistycznie, że za każdym razem gdy byli smutni płakałam razem z nimi, a kiedy byli szczęśliwi - ja też. Kolejną cudowną rzeczą w tej książce jest styl pisania. Nie jest on tylko dobry czy wspaniały, jest po prostu wybitny. Opowiedz mnie na nowo jest pisana pięknym i poetyckim językiem, ale jednocześnie łatwym do zrozumienia. Wszystkie porównania i przymiotniki sprawiają, że historia Tristiana i Kaja jest jeszcze bardziej wyjątkowa. Znajdziecie w niej mnóstwo pięknych i wartościowych cytatów. Ta książka porusza wiele ważnych tematów i otwiera oczy na wiele spraw. Jest niesamowicie komfortowa i jednocześnie smutna. Ma ona specjalne miejsce w moim sercu i jestem pewna, że zostanie tam na długo Jestem też pewna, że wiele z was pokocha historię Tristiana i Kaja, bo jest to chyba najpiękniejsza powieść jaką miałam okazję czytać.

głębi duszy czaiła się myśl, że ta historia jest idealna dla mnie. "opowiedz mnie na nowo" to piękna i wartościowa książka, za którą skrywają się ogromne pokłady smutku. tytuł ten podkreśla jak wielką moc mają słowa i jak je dobierać, aby zjednać sobie ludzi i okazać im wsparcie i zrozumienie. pokazuje nam drogę jaką trzeba czasem przejść, aby odnaleźć prawdziwego siebie. pokazuje jaką drogę trzeba przejść, aby zostać zaakceptowanym przez społeczeństwo ze swoją "innością". pokazuje jak piękna miłość może łączyć mężczyzn. pokazuje nam młodych ludzi, którzy walczą z własnymi ograniczeniami. ludzi, którzy walczą z chorobą. pokazuje nam jaka chęć do życia jest w ludziach, którzy dowiedzieli się o tym, że umierają. "opowiedz mnie na nowo" to historia o miłości i tęsknocie, życiu i umieraniu. piękna i wartościowa powieść, którą będę polecała z czystym sumieniem.

się pióro autorki, które było piękne i literackie. Uwielbiam relację Kaja oraz Tristana, którzy poznali się w niezbyt sprzyjających warunkach. Dokładniej spotkali się w szpitalu, gdzie Kaj czytał pacjentom baśnie, został również przydzielony do niewidomego Tristana. Polecam tę książkę dla osób, które lubią popłakać oraz dla fanów „Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata” oraz „Zakochaliśmy się w nadziei”. Uwielbiam klimat tej książki oraz relację głównego bohatera z rodzicami oraz z babcią. Uważam, że ta książka może być dla was komfortową książką oraz piękną. Bardzo podobała mi się cała fabuła, co więcej książka zawiera dużo inteligentnych myśli oraz cytatów. Podsumowując uważam, że każdy powinien poznać tę historię.

aktualne potrzeby osoby czytającej i pomogą w tym trudnym choć wyjątkowym momencie pierwszego zakochania, znaleźć otuchę i wsparcie. Kajetan jest marzycielem, młodym chłopakiem, którego babcia niejako "zaraziła" opowiadaniem baśni wszelakich. Zajmuje się więc opowiadaniem rzeczonych w szpitalu. Niesie tym swoim bajaniem otuchę i daje pacjentom wytchnienie tak bardzo potrzebne w czasie leczenia i rekonwalescencji. Tam też Kajtek poznaje Tristana, do którego od samego początku czuje coś wyjątkowego, a ta niewidzialna nić łączy ich i prowadzi w nieznane. Ach, cóż to była za piękna i wyjątkowa powieść. Pełna bólu, ale też miłości, dająca nadzieję i otulająca skołatane serce. Niezwykle ważna i cudowna opowieść o budzącym się uczuciu, które obezwładnia, pęta duszę i ciało i przynosi ze sobą doznania, które nie śniły się bohaterom. To opowieść złożona, marzycielska i oniryczna. Bierze czytelnika za dłoń i prowadzi przez ścieżki wytyczone w fabule. Nie przeszkadza to jednak w odbiorze, a jedynie potęguje doznania. Powieść wzrusza, czasem rzuca pod nos poczucie niesprawiedliwości, żal i cierpienie, ale pomaga też sobie z nim poradzić w sposób absolutnie wyjątkowy. Gorąco i niezmiennie polecam. To jedna z TYCH książek, które chce się mieć na swojej półce i wracać do niej z drżeniem serca! Niezwykła!

sobą, opowiadają się sobie nawzajem, ciągle na nowo. Kiedy je czytam, zmieniam jakiś fakt tu czy tam, ale początki i zakończenia są mniej więcej zawsze takie same. Najpierw ktoś był, urodził się, zaczął się stawać, a potem uczył się żyć, aż wreszcie już żył, najlepiej długo i szczęśliwie. - I umierał? - zapytałem. - Tak, ale przed śmiercią żył. " ☆☆☆☆ "(...) wszyscy o wiele bardziej, niż się nam zdaje, jesteśmy baśniami. A to nie ludzie opowiadają baśnie, tylko baśnie ludzi" ************ Jeżeli jesteście fanami książki "Zakochaliśmy się w nadziei" Lancali, jest duża szansa, że i ta historia wam się spodoba. "Opowiedz mnie na nowo" to napisana w poetyckim stylu opowieść o samoakceptacji, śmierci i miłości. To powieść niezwykle czuła i dająca do myślenia, ale... Przyznam, że pierwsza połowa odrobinę mi się dłużyła, jak dla mnie za dużo było wewnętrznych przemyślań i rozterek Kaja, a za mało interakcji pomiędzy nim a Tristanem. Druga połowa, w której zarówno fabuła jak i relacja pomiędzy bohaterami nabrały tempa, była zdecydowanie lepsza. Z jednej strony przypomina ona dobrze nam już znane książki, z drugiej z kolei urzeka formą "opowieści w opowieści" i pięknymi cytatami. Jestem przekonana, że ta historia poruszy wielu czytelników, mnie może nie zachwyciła aż tak bardzo, ale mimo to przeczytałam ją z dużym zainteresowaniem i uważam, że naprawdę jest warta warta uwagi.

Książka jest napisana tak przecudownie, że nie sposób nie określić jej jako komfortowej. Jeśli podobało się Wam ,, Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata", to nie wiecie co tracicie, nie sięgając po tę książkę. Absolutnie fenomenalna. Ja nie należę do fanów queerowych książek, ale tą czytałam z zapartym tchem. Kibicowałam bohaterom z całego serca, ich relacja się rozwijała, a ja pragnęłam, aby książka się nie kończyła. Jest napisana w bardzo świeży sposób. Koncepcja baśni idealnie się komponuje w klimat książki, sprawia, że naprawdę przywodzi na myśl ,,Arystotelesa i Dante". Język momentami jest zwyczajny, młodzieżowy, a niekiedy idealnie wyszukany, wszystko jest idealnie splecione. Fabuła wbrew pozorom nie jest przewidywalna. Pojawia się plot twist, a zakończenie zmiotło mnie z planszy, naprawdę. I mimo że z reguły książki już mnie nie zaskakują, tu było inaczej. Piękna książka o miłości, poznawaniu siebie, idealna dla każdego, kto potrzebuje czegoś ciepłego. 7/10 w skali młodzieżówek [współpraca z wydawnictwem weneedya] #bookig #bookstagram #recenzja #opowiedzmnienanowo #arystotelesidante #bookmedia

pacjentom. Wtedy poznaje Tristana, który stracił wzrok w wyniku choroby. Z czasem między tą dwójką pojawia się uczucie, które wystawione zostanie na próbę. Książka była promowana jako polskie ARI I DANTE. Faktycznie widzę podobieństwo szczególnie w filozoficznych dysputach bohaterów. Jednak w rzeczywistości OPOWIEDZ MNIE NA NOWO bardziej przypomina mi inny tytuł, ale jeśli to powiem to będzie spoiler, więc UWAGA SPOILER ❗❗❗ Według mnie książka ma w sobie dużo z GWIAZD NASZYCH WINA. Jest choroba, cierpienie i radzenie sobie z przeciwnościami losu. KONIEC SPOILERU ❗❗❗ OPOWIEDZ MNIE NA NOWO jest piękną historią, która doprowadziła mnie do łez. Podoba mi się w jaki sposób została ukazana starość i jaki wpływ na życie Kaja miała babcia. Kolejny plus za ukazanie szerokiego spektrum niepełnosprawności. Myślę, że polskiej literaturze trzeba różnorodności. Każdy powinien odnaleźć w bohaterach książek kogoś z kim mógłby się utożsamiać.

a zarazem niezwykle piękna i ważna. Opowiada o przyjaźni, akceptacji i miłości, która nie zna granic. Ta książka wywołała we mnie poczucie komfortu i bezpieczeństwa. Niesamowicie szczera relacja pomiędzy Kajem a Tristanem otworzyła mi oczy na wiele sytuacji i pozwoliła mi spojrzeć na świat z innej perspektywy. To, co najbardziej przypadło mi do gustu, to styl pisania. Opisałabym go jako baśniowy, lekki i trochę poetycki. Książka jest przepełniona zachwycającymi cytatami, które skłoniły mnie do refleksji. Przez większość czasu nie mogłam oderwać się od lektury, ale bywały fragmenty, na których bardzo się nudziłam. Zakończenie nie do końca mi się podobało. W moim odczuciu było zbyt szybkie, przez co niektóre wątki nie zostały wyjaśnione. Są to jednak jedyne minusy tej powieści, która ogólnie rzecz biorąc, bardzo mi się podobała. Myślę, że na długo pozostanie w mojej pamięci.

baśnie, by mogli stać się ich bohaterami i pokierować własnym losem. Sam jest jednak zagubiony i wciąż szuka dla siebie opowieści, która nadałaby sens jego życiu. Gdy poznaje niewidomego Tristana, czuje, jakby jego stopy skręciły nagle na ścieżkę, o której istnieniu nawet nie wiedział. Zacznę od tego, że była to moja pierwsza styczność z autorstwem A. Gardaś i pierwsza książka, którą przeczytałam, a w której występowały polskie imiona i akcja rozgrywała się w Polsce. Tak jak sądziłam, były momenty, kiedy faktycznie lekko przeszkadzał mi ten fakt, lecz starałam się to ignorować. Jest to książka opowiadająca o samoakceptacji i odnajdywaniu siebie. Ciężko mi jednoznaczenie określić, czy przypadła mi do gustu, czy też nie. Z pewnością mogę stwierdzić, że nie zapadła mi na długo pamięci. Nie przywiązałam się też do bohaterów powieści. Natomiast motyw choroby i śmierci został poprowadzony bardzo dobrze. Tak ciężkie tematy opisane w tak piękny i poetycki sposób. Pióro autorki było przyjemne, co ułatwiało mi przepłynięcie przez historię. Fabuła była przewidywalna, bardzo schematyczna, lecz pozycja i tak wywołała we mnie wzruszenie, mimo, że w połowie historii domyśliłam się, jakie będzie zakończenie. Relacja pomiędzy bohaterami rozgrywała się w odpowiednim, wręcz idealnym tempie, więc jest to zdecydowanie na plus! Bardzo polubiłam się z drugoplanową bohaterką, jaką była Paula. Myślę, że sporo osób czytających tę książkę będą w stanie się z nią utożsamić. Jeżeli czytaliście pozycję pt. „Zakochaliśmy się w nadziei”, sądzę, że „Opowiedz mnie na nowo” również wam się spodoba. Obie te powieści mają ze sobą sporo wspólnego! * reprezentacja mlm, * poetycki język, * motyw śmierci, choroby, przyjaźni, * wzruszająca, * opowiadająca o akceptacji [reklama @weneedya]

mnie urzekło w tej opowieści, to styl w jaki została napisana. Baśniowy, lekki i powodujący, że przez książkę wręcz płynie się. „Opowiedz mnie na nowo” to historia o Kaju, który wierzy w moc słów. Jego babcia lubiła opowiadać mu różne baśnie. Tworzyła je na nowo. I teraz to on jest tym, który chodzi do miejsca, gdzie ludzie pragną magicznych opowieści. Jest nim szpital. Pewnego dnia poznaje on niewidomego Tristiana i od tego momentu, wydaje się, że jego życie zmieni się. Kaj to chłopiec, który uważa się za brzydkiego. A to za sprawą jego choroby. Jest samotny i zagubiony. Pragnie kochać i być kochanym. Szuka swojego miejsca na ziemi, sensu życia. Książka mnie zauroczyło lekkością a zarazem mądrością. Należy raczej do smutnych opowieści. Nie znajdziemy w niej zwrotów akcji, ani dynamicznej akcji, ale posiada coś w sobie co sprawia, że nie można się od niej oderwać. Nie jest też łatwą lekturą jeśli chodzi o tematykę. Opowiada ona o miłości, w tym przypadku nie łatwej. Jeśli chcecie przeczytać książkę, która jest bardzo czuła i wyjątkowo to bardzo polecam „Opowiedz mnie na nowo”.