Poparzone dziecko

by na moment otworzyć szeroko okno? Zdecydowanie nie. Powieść napisana w szalonym tempie, zaledwie kilku tygodni, nieźle mną wstrząsnęła. I to na wielu poziomach: narracyjnym, konstrukcyjnym i życiowym. Prosta historia studenta nauk humanistycznych Bengta, którego poznajemy na pogrzebie matki i który za sprawą jednego telefonu… odkrywa, że jego ojciec miał romans, nie jest wcale taka prosta. Jest wręcz dramatyczna. Bengt postanawia bowiem ku przerażeniu swojej narzeczonej zostać „mścicielem”. Niestety, wpada we własne sidła i zostaje kochankiem partnerki, a potem żony ojca. Ale to tylko prolog do obudzenia w 20-latku przeróżnych demonów, które oczywiście będą miały czasami nieprzewidywalne konsekwencje. Poparzone dziecko to gęsty jak smoła zlepek wielu figur retorycznych, jak miłość i nienawiść, namiętność i oziębłość, ognistość i lodowatość. Mnie uwiódł teatralny styl oraz emocjonalna narracja autora i z przyjemnością oddałam się poznaniu życia na przestrzeni około 12 miesięcy niby-normalnej rodziny, gdzie każdy ma swoje tajemnice – nawet nieżyjąca matka. Towarzyszyłam rozterkom walczącego o życie Bengta oraz jego – w niezwykły sposób sportretowanym – kobietom (zmarłej matce, narzeczonej, kochance). Poza tym to powieść, którą można czytać na wiele sposobów. Jakich? Warto sprawdzić samemu. Polecam!

czytaliście. „Poparzone dziecko” przedstawia nam historię mężczyzny na pewnym etapie dojrzewania, pół młodego, pół dorosłego, szukającego uczuć, których nie znajduje; szukającego powodu bezsensownego życia. Bengt czuje się samotny, nie wie, kogo kochać, nie umie kochać i nie rozumie siebie. Wszystko wydaje mu się brzydkie, wszyscy wydają się źli. Dagerman słusznie zauważa, że człowiek cierpiący, odczuwa pragnienie zadawania bólu sobie i innym, tak jakby inni byli winni jego nieszczęściu. Książka ta nieustannie opisuje działanie, skupia naszą uwagę na rozwikłaniu fabuły i w ten sposób utrzymuje nas w ciągłym zainteresowaniu i potrzebie czytania jej bez przerwy. Nie wszystko to, co się dzieje jest bardzo istotne, ale utajony gniew wystarcza, aby ciągle skupiać uwagę czytelnika, przez co nie sposób oderwać się od lektury. Język Dagermana jest bardzo uproszczony, czasem graniczący z naiwnym. Jednak niezwykłe jest to, że wszystkie krótkie, proste zdania są tworzone z wyjątkowym wyczuciem i precyzją. Psychologia postaci jest wielowarstwowa i ostra jak brzytwa, emocje nakładają się na siebie, ale nie powodują dyskomfortu lub zagubienia. Z drugiej strony fakt, że wszystko jest nam przedstawiane w lakoniczny sposób, bez przestrzeni do refleksji, ostatecznie czyni tę rzeczywistość niezwykle obiektywną i głęboko abstrakcyjną. Tak intensywnych odczuć się nie spodziewałam. Dagerman zaskoczył mnie w najlepszy możliwy sposób. Jego proza chce oślepić czytelników ekscentrycznością oraz ekstrawagancją swoich obrazów i stylu, aby nauczyć nas patrzeć na nowe sposoby. Odniosłam wrażenie, że chciał on skrzywdzić prozą swoich odbiorców, abyśmy nauczyli się czuć z większą intensywnością i prawdomównością. Jakby chciał zmusić nas do poczucia pragnienia czystości i prawdy.

w Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich. Jest to powieść głęboka i skomplikowana. Napisana przez artystę, który właśnie przeszedł mocne zderzenie ideałów z rzeczywistością – z tych pierwszych nie zostało nic. Wydaje mi się też, że jest to powieść, którą należy dawkować, gdyż styl jest bardzo uważny i intensywny – w dużej ilości może męczyć, dlatego warto jej lekturę rozłożyć na kilka wieczorów. Uczucia targające głównym bohaterem też są mocno poplątane, skomplikowane, aż w końcu wręcz pod koniec stały się dla mnie niezrozumiałe – może dlatego, że ja nigdy aż tak mocno nie musiałam zmierzyć się z rozpaczą i rozgoryczeniem? W każdym razie książkę doceniam na poziomie artystycznym i myślę, że za kilka lat wrócę do niej raz jeszcze, by na nowo zmierzyć się z przeżyciami głównego bohatera. Polecam uważnym i cierpliwym czytelnikom!

tym Bengt, młody mężczyzna, którego życie utkane było dotychczas z iluzji i ideałów. Po śmierci matki przyjdzie mu zmierzyć się z prozą życia odzianą w szaty kłamstw. Zrzucane jedna po drugiej obnażą brzydotę egzystencji, godną potępienia niemoralność autorytetów. Zagubienie Bengta widoczne jest w jego relacjach z najbliższymi, jego postrzeganiu świata i samego siebie. Stosunki z ojcem to gra pozorów, uników i podchodów, kłamstw i zatajeń. Mniej lub bardziej świadomie szuka „możliwości na życie, które jest czystsze, bardziej wolne i gorętsze, życie, które wymaga więcej, parzy niebezpieczniej.” Tylko czy gniew, obsesyjna zazdrość i nienawiść są dobrymi doradcami? Czy bezkompromisowość młodości i upadek ideałów usprawiedliwiają hipokryzję? Tłumaczą okrucieństwo? Surowy i prosty język powieści wiedzie czytelnika ścieżką emocji, trudną i krętą, nieprzewidywalną i tak boleśnie ludzką. Rezonuje smutkiem i nieodwołalnością śmierci. Czy „aby móc zacząć żyć, należy poczuć, że zaczyna się umierać”? Czy to jedyny sposób na osiągnięcie spokoju? Pojednanie ze światem i samym sobą? Jeśli lubicie przeżywać więcej, mocniej doświadczać, to ta lektura poparzy Wam duszę i pozostawi na niej bliznę. Brzydki ślad, który zostanie na długo. Przed przeczytaniem zachęcam do zapoznania się z notką o autorze, wiele tłumaczy.

znów się poparzy. Mimo to podchodzi bliżej.” _ Poparzone Dziecko to książka niezwykła w swojej prostocie. Skandynawski klimat i styl są tutaj wyczuwalne od samego początku. Pióro autora jest specyficzne i niekoniecznie lekkie w odbiorze, bowiem od samego początku panuje tutaj duszna i ciężka atmosfera. Bohaterowie są pełni sprzecznych emocji, a ich relacje rozwijają się w sposób nieprzewidywalny. Kolejny raz mam do czynienia z dość cienka pozycją, do której podchodziłam z obawą i wiecie co dostałam? Historię, która porusza ogromnie trudne, bolesne i ważne tematy. Ciężko opisać emocje, które towarzyszyły mi przy lekturze, bo nie jest to książka łatwa. Jednak nie sposób oderwać się od historii, w którą zaangażowani są bohaterowie. Miłosny trójkąt, zakazane uczucie, pragnienie, żądza zemsty... wszystko co tutaj dostaniecie na długo zostanie w waszej głowie. Takie książki przekonują mnie do poszerzania swoich czytelniczych horyzontów, ponieważ po raz kolejny książka, której się obawiałam, wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Te książkę trzeba przeczytać i poczuć to z czym mierzą się główni bohaterowie, przeżyć ich historię. Tylko w ten sposób można zrozumieć co autor chciał nam przekazać, a przekazuje nam naprawdę wiele. Polecam!