Trzynasty księżyc. Żniwiarz. Tom 3

zaraz sięgam po czwarty tom. Jednak to chorowanie takie złe nie jest jak się ma dobrą przygodę z lekturą. Ale od początku - wszystko się zmienia, nadchodzi niebezpieczeństwo i pojawiają się nowi bohaterowie. Żeby nic Wam nie zdradzić powiem tylko, że uważałam, że w poprzednich częściach się dużo dzieje, ale teraz już wiem, że się myliłam. W tej części dzieje się jeszcze więcej! Nie wiem, może ktoś uzna to za brak obiektywizmu, ale mi się szalenie spodobała ta seria i jakoś przywykłam do imion i nazw miast. Nawet do zmiany akcji i miejsc w jednym rozdziale. Nadal się zastanawiam gdzie jest Netflix, bo to doskonały materiał na serial. I to nie byle jaki! Jako, że jestem tylko szarym pisaczem na hobbystycznym blogu, bo gdzie mi do prawdziwych recenzentów rozchwytywanych przez wydawnictwa - powiem tylko, że jeśli ktoś nie czytał Żniwiarza niech naprawi ten poważny błąd w swoim życiu i sięgnie po tę serię. Ja ponad okładka czwartego tomu widzę, że zbliża się kolejna seria Pauliny Hendel o Zapomnianej Księdze, ale na razie jestem w świecie Magdy, żniwiarzy i demonów. Dodam, że się zupełnie nie spodziewałam takiego przebiegu akcji - chyba dostałam arytmii pod koniec. A no i muszę powiedzieć, że We Need Ya zrobiło świetną pracę - ta okładka mi się podoba najbardziej, choć poprzednie dwie też były piękne. Zieleń i pomarańcz przemawia do mnie najbardziej. To do lektury! Bo nadciąga kolejna seria Post Apo 🥰

razem? Znowu działo się dużo, ale coraz częściej miałam wrażenie, że gdzieś już o tym czytałam. Zapewne w pierwszym i drugim tomie serii, bo Wojnowie (Magda i Feliks) walczą to z coraz wymyślniejszymi potworami. Myślę, że gdybym przeczytała tę książkę jakieś 10 lat temu to byłabym nią zachwycona. A co takiego się dzieje? Przybliżę trochę fabuły. W świecie Magdy i Feliksa pojawia się coraz więcej demonów rodem z mitologii słowiańskiej. Zbliża się trzynasty księżyc, czyli noc podczas której granica między dwoma światami jest wyjątkowo cienka. Żniwiarze zadają sobie wiele pytań: czy zostali tylko oni? Czy władca Nawii się przebudził? Czy podczas trzynastego księżyca wyśle na ich świat hordy morderczych demonów? Autorka ciekawie poprowadziła wątek Pierwszego. Jego historie są atutem tej części. Kolejnym jest częstsze opisywanie bohaterów epizodycznych. Zostali wykreowani na ciekawych bohaterów, którzy nie są obojętni na wydarzenia we Wiatrołomie. Magda. Czas to przyznać, ale niezbyt się polubiłyśmy. Dawałam jej wiele szans, ale czasem wystarczyło, że się odezwała i już wzbudzała we mnie irytację. Mam wrażenie, że bywa infantylna i w „realnym” życiu byłabym przez nią wiecznie rozdrażniona. Nikomu nie życzę poznania takiej Magdy z Wiatrołomu! Ogromnym plusem tej części, o których jeszcze nie wspomniałam, jest język, którym jest napisana. Jest on przystępny dla każdego, a czasem zdarzają się i polonistyczne perełki. No i niekwestionowany atut. OKŁADKI. Sami przyznajcie, czy one nie są przepiękne? Mogłabym tylko na nie patrzeć i się zachwycać. Oprawa graficzna na medal! Podsumowując – jest trochę wkurzająco i coraz częściej skłaniam się do porównania serii do typowego serialu młodzieżowego. Niby się wkurzasz, bohaterowie irytują, akcja czasem nuży i przymykasz oczy na wiele rzeczy, ale oglądasz/czytasz dalej, bo jesteś ciekawy, jak się skończy!

ciągnie i nie dzieje się nic ciekawego, w drugiej akcja powoli przyspiesza, ale trzeci tom to już jazda bez trzymanki. Trzynasty księżyc posiada świetny klimat, zrobiło się zimno, mroczno i strasznie, a napięcie nie opuszcza czytelnika. Autorka nie wyczerpuje repertuaru zjaw, tym razem pojawiają się nowe, silniejsze i jeszcze bardziej groźne. Jeśli miałam wrażenie, że już nic nowego nie wymyśli, to pozytywnie mnie zaskoczyła. Podoba mi się wymieszanie wątków i nastawienie ich na wewnętrzne rozgrywki bohaterów, by finalnie zaskoczyć