Wieża strachu

moja pierwsza styczność z twórczością Przemysława Borkowskiego. Powiem tyle, że mam mętlik po tej książce. Co tutaj się działo! Tutaj pytanie do Ciebie czytelniku: masz pewność, że Twoje życie toczy się tu i teraz naprawdę? Autor zaprasza czytelnika na trzydzieste piętro luksusowego, warszawskiego apartamentu. Tam też zostali wezwani śledczy do zwłok. Nie byłoby w tym nic dziwnego, jednak ciało nie miało żadnych obrażeń, a leżało w kałuży krwi obcej osoby. Już dawno nie czytałam książki, która aż tak bardzo wyprowadziła mnie w pole swoją akcją. Niespotykany kryminał, momentami thriller oraz naszpikowany wątkami metafizyczymi portret tego, że nic nie jest takim, jakim mogłoby się wydawać. Bohater stawia skomplikowane pytania dotyczące umysłu czy egzystencji człowieka. Lektura owiana jest niezwykłą tajemniczością, co dla mnie było ogromnym plusem, bo czytając sporo książek w gatunku, potykam się o pewne schematy, których tutaj nie było. Udręczony bohater, który zmaga się z własnymi demonami, a tym samym zadaje pytania czytelnikowi, czy istnieje granica między snem, a jawą? Jaką tajemnicę skrywa? Polecam zapoznać się z tą pozycją 😊

i mężczyzny. Początkowo śledczy przyjmują, że mają do czynienia z typową zbrodnią małżeńską, jednak kolejne makabryczne, trudne do wytłumaczenia odkrycia wywracają ich wszystkie hipotezy do góry nogami. Mój związek z autorem raczej nie należy do łatwych, gdyż zaczęliśmy w trudny sposób. Dopiero przy drugim tomie tej serii zapałaliśmy do siebie prawdziwym uczuciem, które teraz przerodziło się już niemalże w.. hmm.. obsesję?.. Czytam raczej dużo.. I to literatury gatunkowej. Ale motywu takiego, jak w tej książce, jeszcze nie doświadczyłam.. Autor dość solidnie poprzestawiał mi tą książką klepki w mózgu. Już niczego nie byłam pewna i im dalej czytałam, tym większe wątpliwości miałam. Sama jiz nie wiedziałam, co jest iluzją, co rzeczywistością, a co naprawdę się stało.. Wszystkie postaci były tu niezwykle przemyślane i zbudowane w sposób tak rzeczywisty, że czułam możliwość spotkania ich gdzieś obok mnie. No i ten opis pieczonych ziemniaków z chorizo z sosem majonezowo-czosnkowym.. jadłabym jak opętana 😍😍

się kierunek rozwoju głównej postaci tej serii. Samotność... Co może zrobić z naszą psychiką? Czy przez to, że czujemy się osamotnieni, zamknięci we własnym świecie, możemy mieć realne projekcje odpowiadające temu stanowi umysłu? Czy może nam się wydawać, że żyjemy, normalnie funkcjonujemy, a tak naprawdę wszystko rodzi się tylko w naszej głowie? Nigdy tego nie rozważałam. "Wieża strachu" zmieniła moje myślenie i zaczęłam się nad tym zastanawiać. Co jest prawdą, rzeczywistością, a co tylko chorą wyobraźnią, halucynacją? "Wieża strachu" Przemysława Borkowskiego to dająca do myślenia krwawa historia artysty malarza zamkniętego we własnym świecie. Apartament w szklanym wieżowcu, górujący nad całym miastem, obnażający wewnętrzną pustkę artysty jest miejscem, w którym odgrywa się jego dramat. Człowieka przekonanego o sile umysłu potrafiącej stworzyć alternatywny świat jakby istniał naprawdę. Dającego sobą manipulować w sposób tak perfidny, że można pogubić się w tym co jest prawdą a co kłamstwem. Tak się właśnie czułam czytając tę książkę. A autor wciąż podsycał mój niepokój dorzucając nowe wskazówki i stawiając mnie na rozwidleniu wielu dróg, którymi mogło pójść śledztwo Gabrieli Seredyńskiej. Zaskoczenie... To ciągłe zaskakiwanie czytelnika bardzo mi odpowiadało. Nasza pani prokurator w trzeciej części serii rozwinęła skrzydła. Nie była już nowatorką, ale dojrzałym śledczym. Szczegółowość i analizowanie nawet najmniejszego śladu dawało rezultaty. Przyznam, że byłam zaskoczona końcowym efektem śledztwa, zakręcona totalnie przez autora, choć takiej końcówki można się było spodziewać. Czym dla mnie jest "Wieża strachu"? Szklaną pułapką, która tak naprawdę jest stanem psychiki, wytworem wyobraźni, zobrazowaniem własnych lęków. Lęku przed życiem, przed wyjściem ze strefy komfortu, z tej szklanej klatki, którą wielu z nas sobie tworzy. "Wieża strachu" jest też trzymającym w napięciu kryminałem i mimo tego, że umiejscowiona jest tylko w nowoczesnym szklanym wieżowcu to wędruje po zakamarkach naszej wyobraźni pozostawiając wiele pytań. Bo przecież "ludzka psychika ma przed nami wiele tajemnic..." ... To był z pewnością dobrze spędzony czas i jeśli jeszcze nie czytaliście serii z Gabrielą Seredyńską to bardzo ją polecam.

mi to w zrozumieniu tej lektury. Warszawa, ekskluywny wieżowiec w centrum miasta, mieszkanie w nim to marzenie niejednego człowieka. W tym właśnie miejscu dochodzi do dziwnych zdarzeń- prokurator Seredyńska ma pewność, że doszło tutaj do dość tajemniczego morderstwa, jednak sukcesywnie, wraz z przeszukaniem mieszkania na jaw wychodzą nowe wątki i nic już nie jest takim, na jakie wydawało się na początku. Więcej nie zdradzę, bo to naprawdę jeden z lepszych kryminałów, jakie czytałam w tym roku i nie chcę odbierać Wam przyjemności w zagłębianie się w jego lekturę. Przygotujcie się na naprawdę mocne wrażenia. Mamy tutaj dość pokręcony, wręcz psychodeliczny klimat, bohaterów, którzy kwestionują wszystko, co widzą i czują. To, w porównaniu z dość mocno stąpającą po ziemi prokurator zwiastuje nie lada mieszankę wybuchową. To było moje pierwsze spotkanie z piórem Autora, ale wiem jedno- nie ostatnie. To, w jaki sposób Pan Przemysław stopniuje napięcie, podsuwa kolejne wątki, jednocześnie serwując nie lada mętlik w głowie i dość intrygujące zwroty akcji sprawia, że czytając sami nie jesteśmy pewni, co jest fikcją, a co nie. Historia wciąga od pierwszej strony, a zakończenie- bardzo emocjonujące i bardzo zaskakujące sprawiło, że długo nie mogłam przestać myśleć o tej książce i zastanawiałam się, co tak naprawdę się tam wydarzyło. Pan Przemysław pozostawił mnie w dużym zdziwieniu, konsternacji, ale z bardzo rozbudzonym apetytem na kolejne spotkanie z nieustępliwą Gabrielą Seredyńską. Polecam Wam tę książkę, jak wspomniałam, to jeden z najlepszych kryminałów, jakie zdarzyło mi się czytać! I coś czuję, że, podobnie jak ja, nie będziecie zawiedzeni! Autorowi gratuluję tak przemyślanego, spójnego i jednocześnie nieprzewidywalnego thrillera i czekam na kolejne części!

"Mieszkam w wysokiej wieży otoczonej fosą"...Zamiast fosy jest jednak gruba tafla szkła. To ona chroni przed nocą, a najbardziej przed samym sobą. Byłby w tym jakiś paradoksalny estetyzm- zrobić krok w kierunku tej industrialnej otchłani, istnienia bądź tylko iluzji istnienia. Myśli już dawno "zerwały się z kotwicy" i dryfują swobodnie. Jakiś "test na realność rzeczywistości" mógłby zakotwiczyć je na nowo w prawdziwym świecie. Ale umysł generuje kolejne obrazy... A te z kolei budzą irracjonalny niepokój. I wątpliwości- czy pod tym "chaosem dźwięków, obrazów, kolorów, ruchów, zapachów (...) jest jakieś życie, jakaś krew"... . Jakie dziwne to wszystko. Jakie oryginalne w swojej wymowie i nowoczesne w treści. Jakie irracjonalne w tym zapętleniu się pytań o dowód na życie lub iluzję życia, czynne trwanie bądź bierne egzystowanie. Ale jaki w tym "smak, moc i siła". Fabuła potrafi "wessać, przeżuć i połknąć", a rozważania głównego bohatera - nieźle namieszać w głowie. Wyostrzają zmysły, prowokują do poddawania w wątpliwość tego, co niby oczywiste - wiarę w obiektywny odbiór świata. Angażując się w monolog wewnętrzny bohatera- można samemu utknąć w "pułapce nierozwiązywalnych dylematów". Ale zrozumieć też, jakim groźnym i skomplikowanym narzędziem jest umysł człowieka. . "Wieża strachu" to przede wszystkim warstwa "egzystencjalna" i emocjonalna. Ona nadaje rytm, znaczenie i tworzy tło dla kryminalnej intrygi- początkowo zupełnie abstrakcyjnej. Próżno budować domek z kart, kiedy tych kart brakuje. A ostatecznie i tak finałowa scena poddaje w wątpliwość sens wcześniejszych założeń. Można poczuć się zagubionym, zdezorientowanym, zawieszonym między "prawdą a nieprawdą". To chyba najlepsza część tej serii. Najbardziej psychologiczna i nieoczywista, świadcząca o erudycji oraz dojrzałości twórczej Autora. Bardzo polecam.

Jeśli to prawda, to czyjaś dusza leżała uwięziona u jej stóp ”. „ Wieża strachu ” to trzeci tom serii kryminalnej z udziałem prokurator Gabrieli Seredyńskiej autorstwa Przemysława Borkowskiego. W moim odczuciu najlepszy. Może dlatego, że najbardziej psychologiczny? Dziwny? Nieoczywisty? Chyba tak mogłabym go określić. Ta nieoczywistość wiąże się z egzystowaniem głównego bohatera w poczuciu iluzji. Autor postawił Krystiana przed nie lada wyzwaniem. Zamknął go w mieszkaniu, które mogłoby oszałamiać przepychem, zachwycać funkcjonalnością, imponować bogactwem. Umiejscowione na wysokości trzydziestego piętra, osłonięte jedynie szklaną taflą od ogromnej przestrzeni za oknem, budzi ogromny niepokój. Przeraża, a jednocześnie fascynuje. Prawdziwa wieża strachu, jak zatytułował swoją opowieść autor. Ten strach wyziera wręcz ze stron tej opowieści. Osnuwa mgłą bojaźni i więzi w swoich szponach. Nie pozwala się wyrwać ze swoich macek. Czy istnieje granica między snem, a jawą? Jednak nie o mieszkanie chodzi, ale o umysł bohatera, który jest obleczony w dziwny stan zawieszenia między tym, co realne, a tym, co jest wytworem jego wyobraźni. Tym, co namacalne, a tym, co iluzoryczne. Jego psychika prowadzi walkę z rozsądkiem. Sam siebie osadził w poczuciu udręki, w poczuciu rzeczywistości, która daleka jest od prawdy. Czy zdoła odnaleźć się pośród wyobrażeń na temat świata, w jakim egzystuje? To zmaganie z demonami krążącymi w głowie głównego bohatera dominuje, ale nie lada gratką jest również śledztwo kryminalne, którego tok postępowania wciąga bez reszty. Przed prokurator Gabrielą wyzwanie, które wymagać będzie od niej niecodziennego wysiłku. W tym pięknym, choć budzącym grozę mieszkaniu wydarzyło się coś tragicznego, coś, co niełatwo jej będzie rozwikłać. Jaką tajemnicę kryje tytułowa „ Wieża strachu ”? Jakie przesłanie ze sobą niesie? Przekonajcie się sami. Warto. „ Kiedyś wierzono, że w krwi ma siedzibę ludzka dusza. Dlatego Żydzi nie mogą jej spożywać, a świadkowie Jehowy przetaczać. Jeśli to prawda, to czyjaś dusza leżała uwięziona u jej stóp ”. „ Wieża strachu ” to trzeci tom serii kryminalnej z udziałem prokurator Gabrieli Seredyńskiej autorstwa Przemysława Borkowskiego. W moim odczuciu najlepszy. Może dlatego, że najbardziej psychologiczny? Dziwny? Nieoczywisty? Chyba tak mogłabym go określić. Ta nieoczywistość wiąże się z egzystowaniem głównego bohatera w poczuciu iluzji. Autor postawił Krystiana przed nie lada wyzwaniem. Zamknął go w mieszkaniu, które mogłoby oszałamiać przepychem, zachwycać funkcjonalnością, imponować bogactwem. Umiejscowione na wysokości trzydziestego piętra, osłonięte jedynie szklaną taflą od ogromnej przestrzeni za oknem, budzi ogromny niepokój. Przeraża, a jednocześnie fascynuje. Prawdziwa wieża strachu, jak zatytułował swoją opowieść autor. Ten strach wyziera wręcz ze stron tej opowieści. Osnuwa mgłą bojaźni i więzi w swoich szponach. Nie pozwala się wyrwać ze swoich macek. Czy istnieje granica między snem, a jawą? Jednak nie o mieszkanie chodzi, ale o umysł bohatera, który jest obleczony w dziwny stan zawieszenia między tym, co realne, a tym, co jest wytworem jego wyobraźni. Tym, co namacalne, a tym, co iluzoryczne. Jego psychika prowadzi walkę z rozsądkiem. Sam siebie osadził w poczuciu udręki, w poczuciu rzeczywistości, która daleka jest od prawdy. Czy zdoła odnaleźć się pośród wyobrażeń na temat świata, w jakim egzystuje? To zmaganie z demonami krążącymi w głowie głównego bohatera dominuje, ale nie lada gratką jest również śledztwo kryminalne, którego tok postępowania wciąga bez reszty. Przed prokurator Gabrielą wyzwanie, które wymagać będzie od niej niecodziennego wysiłku. W tym pięknym, choć budzącym grozę mieszkaniu wydarzyło się coś tragicznego, coś, co niełatwo jej będzie rozwikłać. Jaką tajemnicę kryje tytułowa „ Wieża strachu ”? Jakie przesłanie ze sobą niesie? Przekonajcie się sami. Warto.

jest pewne? A może błądzimy między jawą a fałszem wyobraźni. Gra prowadzona z czytelnikiem jest zdecydowanie jednym z bardziej fascynujących zabiegów. Dwutorowa narracja wzbogaca powieść i dodaje dynamizmu tekstowi. Autor bawi się z czytelnikiem, utrzymując napięcie, aż do ostatniej strony powieści. Genialna intryga i dobrze skonstruowana fabuła to kwintesencja dobrego kryminału. Do ostatniego zdania byłam pełna emocji, a moje szare komórki pracowały na najwyższych obrotach. Polecam ,,Wieżę strachu” dla entuzjastów dobrze napisanych kryminałów. Podziwiam autora za jego pomysł, jak i wykonanie. Gdybym miała polecić komuś kryminał, to bez zastanowienia zasugerowałbym, by osoba sięgnęła po książkę Przemysława Borkowskiego.

jest pewne? A może błądzimy między jawą a fałszem wyobraźni. Gra prowadzona z czytelnikiem jest zdecydowanie jednym z bardziej fascynujących zabiegów. Dwutorowa narracja wzbogaca powieść i dodaje dynamizmu tekstowi. Autor bawi się z czytelnikiem, utrzymując napięcie, aż do ostatniej strony powieści. Genialna intryga i dobrze skonstruowana fabuła to kwintesencja dobrego kryminału. Do ostatniego zdania byłam pełna emocji, a moje szare komórki pracowały na najwyższych obrotach. Polecam ,,Wieżę strachu” dla entuzjastów dobrze napisanych kryminałów. Podziwiam autora za jego pomysł, jak i wykonanie. Gdybym miała polecić komuś kryminał, to bez zastanowienia zasugerowałbym, by osoba sięgnęła po książkę Przemysława Borkowskiego.

Warszawy, na trzydziestym piętrze ekskluzywnego apartamentowca, policja znajduje zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo śledczy przyjmują, że mają do czynienia z typową zbrodnią małżeńską, jednak kolejne odkrycia wywracają ich wszystkie hipotezy do góry nogami. 🖤 Już dawno żaden kryminał/thriller nie zostawił mnie z takim poczuciem niedosytu. Skończyłam ostatni rozdział i miałam takie 'ale jak to koniec?' Potrzebuję wyjaśnień! 🖤 To chyba pierwsza seria, gdzie główna bohaterka łącząca wszystkie części mogłaby nie istnieć. Gabrieli Seredyńskiej jest naprawdę niewiele. Po niektórych szczegółach można się domyślić, że od sprawy z poprzedniego tomu minęło trochę czasu i nie jest ta 'przestrzeń' niczym zapchana. Bardzo brakowało mi starego wygi policjanta z 'Rytuału łowcy', komisarza Aleksanderskiego, ale już trochę pogodziłam się z faktem, że więcej razy się z nim nie spotkam. 🖤 Wracając do samej fabuły, momentów WTF miałam naprawdę wiele. Nie wiedziałam, w jaką stronę to wszystko pójdzie. Przeczuwałam niektóre rzeczy *większość się sprawdziła!*, ale to tylko tyle. Chyba nie da się domyślić wszystkich rozwiązań długo przed zakończeniem, a to naprawdę duży plus! 🖤 I po czym poznać, że książkę napisał absolwent polonistyki? Niektóre wyrażenia musiałam sprawdzać w słowniku🤣🙈

wpływu jaki wywiera otoczenie, zapomina się o prawdziwej naturze. Moc oszołomienia nadaje pozór realności temu, co jest nierealne i co przeszkadza w postrzeganiu prawdziwego. Dopóki nie szukasz nie istnieje. Z powodu złudzeń nie można zrozumieć złych uczuć. Kłębek myśli o próżnych pragnień. Iluzja zrodzona z przywiązań i przekonań zniewala, a strach jest słabością. Jeśli poznasz największe lęki będziesz mógł ochronić się przed niebezpieczeństwem. Błędne wrażenie i stan iluzji ginie, gdy budzi się wiedza. W luksusowym apartamentowcu, w centrum Warszawy, zostają znalezione zwłoki kobiety i mężczyzny. Kolejne makabryczne odkrycia w mieszkaniu szokują i prokurator Seredyńska będzie musiała zmierzyć się z niejedną niespodzianką tego śledztwa, by dotrzeć do zawiłej prawdy. A zakończenia nie przewidzi nikt. Absolutnie rewekacyjny thriller, który otoczy Was atmosferą mroku i niedopowiedzeń, od pierwszych stron. Nic tu nie jest oczywiste i nic do końca normalne. Iluzja zdarzeń pochłania i powoduje zawieszenie pomiędzy prawdą a kłamstwem. Gdy pomyślisz, że wszystko już jest na swoim miejscu, okazuje się to jednak pomyłką. Hipnotyzujący apartament wciąga mackami zła, otula niewiadomą. Każdy kolejny trop w śledztwie zamiast rzucać nowe światło na sprawę, jeszcze bardziej zaciemnia obraz sytuacji. Seredyńska kluczy po apartamencie z przekonaniem, że to wszystko jednak ma ukryty sens, który musi tylko odkryć. Upór, z którego jest znana doprowadzi ją do celu. Trzydziestopiętrowa przepaść w szklanej wieży daje poczucie odrealnienia, doprowadzając do zbrodni. Lęk przed tym co czeka za zamkniętymi drzwiami. Labirynt zdarzeń i eksperymenty emocji przyciągają do świata wyobrażeń. Czy można się od tego uwolnić? Świetnie skonstruowana intryga. Niesamowicie wciągająca i zaskakująca. Iluzja ułudy zagubiona w ciągu zdarzeń. Strach przenika głęboko tworząc pustkę wokół. Błędy prowadzą do tragedii, ale kto jest za nią odpowiedzialny? Porywające, metafizyczne rozważania nad sensem istnienia i jego realnością. Czy świat istnieje naprawdę, czy to tylko wymysł pogrążonego w śpiączce umysłu? Po raz kolejny, trzeci już, autor zachwyca, wciągając w wykreowany przez siebie świat. Wyborna powieść. Gorąco polecam. Czytajcie!